மாதவசிங் என்பவர் ஓர் அக்னி குல ரஜபுத்ர வீரர், சிற்றரசராக இருந்தார். இவரது துணைவியே குணாபாய் என்றழைக்கப்படும் குணவதி பாய் இவ்விருவரும் சிறந்த தெய்வ பக்தியுள்ளவர்கள். குடிகளை கண்ணின் மணிபோல் காத்து வந்தனர். குணவதிக்கு இரண்டு ஆண் குழந்தைகள் பிறந்தனர். அவர்களுக்கு இரு செவிலித்தாய்களை ஏற்பாடு செய்தனர். அந்த செவிலிகளுள் ஒருத்தி எப்பொழுதும் தெய்வ ஸ்மரணை செய்துகொண்டே இருப்பது கண்டு குணவதியின் மனம் ஆனந்தத்தில் ஆழ்ந்தது. நம்மிடம் வந்துள்ள ஒரு பணிமகள் தன் வேலைகளுக்கிடையே தெய்வ நாம ஸ்மரணை செய்து வருவது சாத்தியமானால், நம்போன்ற எல்லா வசதிகளும் உள்ளவர்கள் மேலும் சிறந்த முறையிலே பக்தி செய்ய முயல வேண்டாமா என்று நினைத்தாள். இதன்பின் நாளுக்கு நாள் குணவதியின் தெய்வ பக்தி வளரலாயிற்று. அரண்மனையிலே பாகவதர்களது வருகை அதிகமாயிற்று. இவளது இந்த மனமாறுதல் அரசன் மனத்துள் சந்தேகத்தை எழுப்பியது. புத்தி சுவாதீனமற்றுவிட்டதோ? என்றும் நினைத்தான். ஒருநாள் இவளை நோக்கி: நீ சிலநாட்களாய் சரியாய் ஆடை ஆபரணங்கள் அணியாமலும், உற்றார் உறவினரோடு கலகலவென்று பேசாமலும் இருப்பதற்கு காரணம் என்ன? என்று கேட்டான். அதற்கு இவள்: ஸ்ரீதேவியை மார்பிலே தரித்த நீலமணி வண்ணனை நான் எப்பொழுதும் தியானம் செய்து வருகிறேன். என் மனம் அவருடைய திருவடிகளிலே லயித்திருப்பதால், மற்றவைகளில் எனக்கு … Read entire article »